WSTĘP

Pogórze Środkowobeskidzkie, rozciągające się na przedpolu Beskidu Niskiego, stanowi szerokie na kilkadziesiąt kilometrów pasmo wzgórz i kotlin śródgórskich. Rozciągnięty pomiędzy dolinami Dunajca na zachodzie i Sanu na wschodzie region jest najgęściej zaludnioną częścią polskich Karpat.

Pogórze Środkowobeskidzkie składa się z 9 regionów fizycznogeograficz-nych, do których należą: Pogórze Roż-nowskie (800 km2). Pogórze Ciężko-wickie (740 kin2), Pogórze Strzyżowskie (900 km2), Pogórze Dynowskie (1840 km2), Pogórze Przemyskie (640 km2). Obniżenie Gorlickie (225 km2), Kotlina Jasiel-sko-Krośnieńska (400 km2), Pogórze Jasielskie (400 km2) oraz Pogórze Bukow-skie (480 km2). Łączna długość regionu z zachodu na wschód wynosi 100 km, a jego szerokość dochodzi do 45 km. Wzgórza mają najczęściej charakter kopulastych garbów o wysokości nie przekraczającej 500 m n.p.m. i wysokościach względnych 150-250 m. Miejscami jednak przybierają charakter niskich gór o wysokościach względnych około 300 m. Najwyższą kulminacją jest wzgórze Dziady (664 m n.p.m.), leżące na Pogórzu Bukowskim. Struktury budujące pasma Pogórza Środkowobes-kidzkiego powstały w późnym trzeciorzędzie w wyniku tych samych procesów, które doprowadziły do uformowania całego łańcucha karpackiego. Zbudowane są one ze skał fliszowych, czyli naprzemianległych warstw piaskowców i łupków. Klimat pogórza jest dość łagodny, choć cechuje się stosunkowo wysokimi rocznymi amplitudami temperatur.
Średnia temperatura stycznia wynosi -4°C, a lipca 17-18°C. Wielkość rocznych opadów waha się w granicach 700-800 mm i jest zależna od wysokości nad poziom morza. Dla klimatu kotlin śródgórskich charakterystyczne są długotrwałe okresy bezwietrzne. Poza nimi dominują wiatry z kierunku południowego i południo-wo-zachodniego. Na terenach wyniesionych dni bezwietrznych jest zwykle mniej.